Wystawa o historii dworca
W połowie XIX wieku w roku 1852 rozpoczęto prace projektowe nad nową linią kolejową łączącą Bydgoszcz przez Toruń, Otłoczyn z Aleksandrowem Kujawskim, który w tym czasie był w granicach zaboru rosyjskiego.
W roku 1856 rządy pruski i rosyjski zawarły porozumienie w sprawie wspólnej budowy linii kolejowej Bydgoszcz – Łowicz, a już w roku 1861 oddano do użytku połączenie Bydgoszcz – Toruń. W tym tez czasie zbudowano pierwszy dworzec kolejowy, który przetrwał jedynie 12 lat.
Obecny budynek dworca kolejowego zbudowano w 1873 roku. Dworzec toruński należy do dworca typu „wyspowego” - tory przebiegały po obu jego stronach. W roku 1883 stacja posiadała 12 torów głównych.
Główny budynek toruńskiego dworca był bliźniaczy do dworca kolejowego w Ejtkunach Był to budynek murowany, masywny o dużej kubaturze. Wejście główne umieszczone w elewacji wschodniej, przed którą zlokalizowano obszerny plac manewrowy. W skrzydle wschodnim umieszczono hol z kasami, dalej hol ze świetlikiem, natomiast w części zachodniej biura i poczekalnie. Pierwsza przebudowa miała miejsce w roku 1903. Zlikwidowano wówczas pomieszczenia odprawy celnej, które przeniesiono do nowo wzniesionego budynku po zachodniej stronie budynku dworcowego. Kolejne zmiany miały miejsce w latach 20-tych XX wieku i w latach 1948 – 1950, kiedy to odbudowano dworzec po pożarze w roku 1945.
W roku 1963 przystąpiono do modernizacji pomieszczeń dworcowych, Modernizację budynku kontynuowano w latach 70-tych XX wieku. W rezultacie elewacje ceglane zostały pomalowane, a wnętrza kompletnie zmieniło charakter.
Równocześnie z budynkiem głównym w roku 1873 po zachodniej stronie postawiono budynek, który pełnił funkcje poczty, a następnie umieszczono tam telegraf. Budynek ten rozbudowano w 1915 roku, a kolejny remont wykonano w 1955 roku.
Pod koniec XIX wieku w roku 1876-1883 zbudowano budynek pierwotnie określany jako służbowy , a w 1883 roku umieszczono w nim pocztę. Budynek ten nadbudowano w roku 1906 (skrzydło zachodnie, a roku 1916 skrzydło wschodnie)
Dla zapewnienia bezpieczeństwa podróżnych w roku 1895 wykonano przejście podziemne w kierunku ulicy Dybowskiej. Ceramiczna okładzina znanej Berlińskiej wytwórni Valery & Bosch zachowała się do 1994 roku, obecnie został na ścianie jedynie mały świadek pierwotnego opracowania tunelu.
Drugi tunel do przewozu towarów zbudowano w roku 1902 na wysokości zachodniego budynku pełniącego funkcje magazynową. Tunel ten jest obecnie nieczynny.
